سازگاری روانی ـ اجتماعی در دختران ورزشکار رشته های تیمی و انفرادی

هدف از تحقیق حاضر، مقایسه نمره های سازگاری روانی ـ اجتماعی در دختران ورزشکار رشته های تیمی و انفرادی است. بر این اساس، نمره های سازگاری روانی ـ اجتماعی دختران ورزشکار رشته های تیمی و انفرادی در 5 خرده مقیاس، شامل تمایل به رقابت، همکاری، تفاهم، گریز و محافظه کاری مقایسه گردیده است. حجم نمونه تحقیق، شامل 122 زن ورزشکار (سن = 7 21 سال) نخبه بود که به صورت خوشه ای تصادفی از سه رشته انفرادی و سه رشته تیمی انتخاب گردیدند. اطّلاعات به وسیله پرسش نامه سازگاری روانی ـ اجتماعی (توماس، 1998) جمع آوری گردید. این پرسش نامه برای اوّلین بار در ایران استفاده شده و همسانی درونی آن برابر 89% به دست آمده است. این پرسش نامه، دارای 30 پرسش دو گزینه ای است و پنج تمایل مختلف سازگاری روانی ـ اجتماعی را اندازه گیری می کند. مقایسه های آماری فرضیّه های تحقیق به وسیله t مستقل و2t هاتلینگ صورت پذیرفته است. نتایج تحقیق نشان داد که نمره خرده مقیاس های سازگاری روانی ـ اجتماعی ورزشکاران تیمی و انفرادی متفاوت نبود (05/0 p). مقایسه های درون گروهی نشان داد که ورزشکاران تیمی بیشترین تمایل را به محافظ کاری و ورزشکاران انفرادی بیشترین تمایل را به تفاهم دارند. در هر دو گروه کمترین تمایل به رقابت بود. به طور کلّی می توان نتیجه گیری نمود که نمی توان بین تمایلات سازگاری روانی ـ اجتماعی ورزشکاران تیمی و انفرادی تمایزی قائل شد. یافته های تحقیق نشان می دهد که هر دو نوع ورزش تیمی و انفرادی در سازگاری روانی ـ اجتماعی ورزشکاران مفید هستند.